Kirli kampanya

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Dilek…

23 yaşındaydı.

Trakya Üniversitesi İngilizce öğretmenliği bölümü öğrencisiydi.

Kanser hastasıydı.

İlaç yoktu.

İnsana insan olarak bakmayan, hastaneye dükkan, hastaya müşteri olarak bakan 
çarpık sağlık politikaları nedeniyle, kanser ilaçları piyasada bulunamıyordu.

Sıkıntı iki senedir devam ediyordu, artık dayanacak hal kalmamıştı.

Kanser hastası vatandaşlarımız adeta gizli gizli kokain satın alır gibi, illegal 
satıcıların, kaçakçıların, karaborsacıların eline düşmüştü, üç kuruşluk ilaçlara 
bile yüz katı fiyat isteniyordu.

Eczacılar aylardır çırpınıyor, her buldukları platformda dertlerini anlatıyor, 
çözüm yollarını anlatıyorlardı ama, nafile… Hükümet tınlamıyor, sayın medyamız 
sansürlüyor, hayati meselenin üstü örtülüyordu.

İşte tam o günlerde, şehircilik bakanımız Edirne’deydi, beraberindeki dalkavuk 
ordusuyla beraber namaz kılmak üzere Selimiye Camisi’ne geldi.

Dilek koşturdu… Caminin önüne geldi, tüm kanser hastaları adına sesini 
duyurabilmek için bakanın yanına yaklaştı, “hayati önemdeki ilaçlarımızı 
bulamıyoruz” dedi.

Şehircilik bakanı elini cebine attı, cüzdanından papelleri çıkardı, başımın 
gözümün sadakası olsun der gibi, Dilek’in cebine sokuşturdu, “düşürme sakın, 
orda epey para var” diyerek, sıkı sıkıya tembihledi, etrafındaki dalkavuklar 
sırıtıyordu, yürüdü gitti, namaza durdu.

Cami kapısında tek başına kalakalan Dilek, oradan ayrılmadı.

Bekledi.

Bu onurlu genç kızımızın derdi para değildi.

Sessiz sessiz ağlıyor, sabırla namazın bitmesini bekliyordu.

Namaz bitti, bakan camiden çıktı.

Dilek hıçkıra hıçkıra ağlayarak bakanın yanına tekrar gitti, cebine sokuşturulan 
parayı bakanın eline tutuşturdu.

Gözyaşlarıyla “ben dilenci değilim” dedi.

“İnsanlık konusunda bir kez daha hayal kırıklığına uğradım, görüyorum ki, 
çaresizliği hayatınızda hiç tatmamışsınız, yanınıza biri yardım için geldiğinde 
eliniz cebinize değil, vicdanınıza gitsin” dedi.

Ağlaya ağlaya uzaklaştı.

★

Hafızalarımıza mıh gibi çakılan bir an’dı.

Vatandaşını cami avlusunda simit kırıntısıyla beslenen güvercin gibi gören 
hoyrat politikacılara ve trajedilerde bile pişmiş kelle gibi sırıtan 
dalkavuklara… İbret dersiydi.

★

İnsanlığını unutan Türkiye’ye, bu memlekette hâlâ insanların yaşadığını 
hatırlatmıştı.

★

Maalesef, beş yıl direnebildi.

Henüz 28 yaşındayken, son nefesini verdi.

Dilek’in hayatını kaybettiğini öğrendiğimiz an, bu memlekette insan olarak 
kalmayı başaran herkesin kendisini çaresiz hissettiği bir an’dı.

★

Ve, şimdi bakıyoruz…

SMA’lı bebeklerimiz var.

Uzun uzadıya anlatmama gerek yok, hepiniz biliyorsunuz, bir umut ışığı doğmuş, 
iki yaşına gelmeden gen tedavisine başlamaları gerekiyor, en azından anne 
babaları böyle bir umut olduğunu düşünüyor, umutlanmak için somut örnekleri var, 
dünyada 35 ülkede uygulanıyor, çocuklarını kurtarabilmek için çırpınıyorlar, 
ABD’ye götürmek veya gen tedavisinde kullanılan ilacı satın alabilmek için 
sosyal medya üzerinden yardım kampanyaları düzenliyorlar, sanatçılardan sivil 
toplum örgütlerine, herkes elinden geldiğince bu kampanyaya destek olmaya, 
duyurmaya çalışıyor, bir bebeğin hayatını bile kurtarsak ne mutlu bize diye 
“imece” yapılıyor.

★

Sağlık bakanımız çıktı…

“Kirli kampanya” dedi iyi mi.

★

“Kobay” filan dedi.

★

“Görüyorum ki, çaresizliği hayatınızda hiç tatmamışsınız…”

Zihnimde çın çın çınlıyor Dilek’in sözleri.

★

Öylesine şirazesinden çıkmışlar ki kardeşim, utanmasalar, bebekler hükümetimize 
komplo kurmak için hastalanıyor diyecekler yani.