‘EN GÜZELİ KAHKAHA ATARAK SEVİŞMEK…’

İşte böyle diyor Oya Çınar, blogundaki Ayşe Arman röportajının girişinde. Ayşe Arman gazeteciliği de konuşuldu röportajda, çok tartışılan “” yazıları da…

İşte Oyalamaca isimli blogdaki o röportajdan dikkat çeken bölümler:

 

-Bir şekilde, iltifatlara da, hakaretlere de çok kulak asmamayı ve yoluma devam etmeyi öğrendim. Önemli olan yoldur, emektir, çabadır ve çalışmaktır. Ölene kadar çalışmak gerekiyor!!! Hepimiz için geçerli bu. Çalışmazsan, üretmezsen ayakta kalamazsın, bu kadar basit. 25 yaşında köşe yazmaya ve röportaj yapmaya başladım. Şimdi 45 yaşındayım, 20 yıldır hala, o ya da bi şekilde insanlar benim hakkımda konuşuyorsa, bu iş üretmeye devam ettiğim içindir…

 

-Hiçbir fikrim yok. Ben, benim. Başkasına benzemeye çalışmıyorum. Olmadığım biri gibi gözükmeye uğraşmıyorum. Mal bu! Bu, galiba işte Ayşe Armanlık. Yani samimiyet. Samimiyet öyle bir duygu ki, yamuk yapamıyorsun, miş gibi olmuyor, çünkü samimiyet insanlara geçiyor. Varsa var, yoksa yok… Ben gerçekten aşk duyduğum bir işi, aşkla yapıyorum. Eğleniyorum. Bir sürü şey öğreniyorum. İnsan hikayelerine ölüyorum, bitiyorum. Bunları da yazıyorum. İç dünyamı da anlatıyorum. İnişli çıkışlı bir tipim. Bir uçtan bir uca savruluyorum. Hep bir öğrenme halim var. Her şeyi abartma halim var, çocuk gibiyim aslında. Her yaptığım röportaj, benim için dünyanın en önemli röportajı… Böyle saçma bir tipim…

 

-Haşa! Üç hafta yapma, bak bakalım ne oluyor… Yoksun o zaman… Ne kadar ekmek, o kadar köfte! Her Pazar iki saat mutluyum, o kadar, sonra unutulup gidiyor yaptığın röportaj, sil baştan yeniden başlıyorsun. Ama bak, ben üç tane iş yapıp yorulanlardan değilim, uzun yol koşucusuyum, maratoncu yani! 20 yıldır neredeyse her Pazar işi yapıyorum. Şu memlekette en çok röportaj yapmış insanlardan biriyim. Çözdüğüm kasetler dünyayı döner…

 

– (Gülüyor) Yaşama fırsatım olmadı ki! “One night stand olur” diye başladığım şey, 6 yıl sürdü… Uzun sürüyor benim ilişkilerim. Bu da hoşuma gidiyor aslında. i, sadece bir gece yaşayıp, sonra hiçbir şey olmamış gibi hayata devam edemeyecek kadar değerli buluyorum. Belki i ayağa düşürmeyi de sevmiyorumdur, kim bilir… Benim için şöyle yani: Biriyle sadece bir kere yatağa gireceksek, hiç girmeyelim. Çoooook güçlü şeyler hissetmiyorsak da girmeyelim… , aşkla olunca güzel. Ben yaşadığımız ilk in de, sonraki ilişkilerimiz için çok belirleyici olduğuna inanıyorum. Benim ilk cinsel deneyimim de çok aşık olduğum biriyleydi. Ve 7 yıl birlikte olduk. O yüzden bu konularda biraz eski kafalıyım. benim için gerçekten aşk. Aşk da . O yüzden de sadece “Merhaba” dediğim biriyle yatamam. Çünkü tanımam, etkilenmem, zaman geçirmem, baştan çıkmam, hayranlık duymam lazım. o kadar şahane bir şey ki, uyduruk halini yaşamak istemiyorum. Her şeyi hakkını vererek yapmak lazım, sevişmek de benim için öyle…

 

– Benim için yarım yamalak da olsa, hele ki içinde aşk varsa, sevişmek, hiç sevişmemekten daha iyidir! İrili, ufaklı bütün sevişmeler güzeldir… En güzeli de kahkahalar atarak sevişmek…

 

-Röportaj yaparken, yüzük-müzük-saat ne varsa çıkarıyorum… Kendimi tamamen karşımdakine veriyorum. Teslim oluyorum. Karşındakini ruhen, kalben soymak istiyorsan senin de bunu yapman gerekiyor. Sen kendi kabuğundan kurtulamazsan, karşındakine bunu hiç yaptıramazsın! Nedense saatimi çıkarmak, bir tür, o ana dair şeylerden kurtulmak gibi geliyor… Saçma belki ama yapıyorum… Ve evet, sevişirken de çıkarıyorum… Saatlerini çıkarmadan sevişen erkekler, benim için çoraplarını çıkarmadan sevişen erkeklere benziyor!

 

-Elbette! Ne zaman babamı dinledim ki… Kafamın dikine gitmeyi babamdan öğrendim ben! Tabi ki çektirirdim! Şu anda da banyomda asılı o fotoğraflar. Hatta 50’imde yeniden yapayım diyorum. Eğlendim Nihat’la çalışırken. Kavga da ettik. O öyle bir adam, bir sürü duyguyu aynı anda yaşıyorsun. Ama şahane bir fotoğrafçı. Bir sanatçı o. Bir sürü şey öğrendim ondan. Elimi, kolumu ne yapmam gerektiğini, bacağımı n’aparsam daha ince görünebileceğimi… Hala ondan öğrendiğim şeylerin ekmeğini yiyorum. O bir büyücüdür. Her kadının bir Nihat Odabaşı fotoğrafı olmalı.

 

-Üzülürüm ama yapacak bir şey yok! Onun hayatı, karışamam, geçici bir delilik yaşadığını düşünürüm… Ve gerçekten geçmesi için beklerim. Geçer de… 30 yaş çok fazla çünkü… İnsanın içi titriyor çocuğu söz konusu olunca. Ama dediğim gibi kimsenin hayatına da müdahale edilemiyor. Nasihat filan da palavra.